ค่ายวิทยาศาสตร์และสิ่งแวดล้อม
ณ
สถานีวิจัยสิ่งแวดล้อมสะแกราช
โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม

วันที่ 19-21 มิถุนายน 2554

กลุ่มที่ 1

บันทึกสะแกราช
สิบเก้ามิถุนามาสะแกราช     ไกลเกินคาดหกชั่วโมงกว่าจะถึง
พอเราลงที่หมายใจตะลึง      สุดจะซึ้งตรึงใจตระการตา
เก็บของเข้าที่พักกินอาหาร   เดินเข้าฐานสนุกสุดหรรษา
แล้วไปส่องดูนกในพนา    แสนเมื่อยขาอ่ะฮ่าเหนื่อยจริงจัง
วันที่สองตืนเช้าไปดูไก่    ขับรถไกลขึ้นเขาเรานั่งหลับ
เราตัวหนักเกินไปจนรถพัง    เลยอดนั่งต้องวิ่วตามรถขึ้นไป
วันสุดท้ายได้ย่างเข้ามาถึง    แสนคำนึงห่วงหาน่าพิศมัย
ถึงแม้เราจะต้องจากค่ายนี้ไป    จะตรึงใจสะแกราชชั่วนิรันดร์

กลุ่มที่  2

ประทับใจ
ประทับใจในดินแดนที่แห่งนี้    ประทับใจในสิ่งที่ได้พบเห็น
ประทับใจธรรมชาติที่คุณเป็น    ประทับใจสายลมเย็นที่พัดพา
ธรรมชาติหล่อเลี้ยงให้ชีวิต    ธรรมชาติดั่งมิตรที่ใฝ่หา
ธรรมชาติคืนสุขให้ชีวา    เก็บคุณค่าที่ได้มาตลอดไป
นั่งนึกย้อนเรื่องราวตราตรึงจิต    นั่งนึกย้อนความคิดที่ฝันใฝ่
นั่งนึกย้อนเรื่องราวในพงไพร    ดั่งสายใยพันผูกไว้ด้วยกัน

กลุ่มที่  3

สะแกราช
เมื่อพวกเราอยากศึกษาเรื่องป่าไม้    ก็ต้องไปเรียนรู้ที่สะแกราช
เพราะมีพี่ทั้งใจดีทั้งฉลาด    แม้ว่าอาจเล่นมุขแป้กไปซักหน่อย
เริ่มต้นที่พี่เดี่ยวสุดแสนหล่อ    แต่ผมขออย่าเล่นมุขเสี่ยวบ่อย
หน้าตาคล้ายอี๊ดโปงลางไม่ใช่น้อย   แต่ก็คอยให้ความรู้กับพวกเรา
พาไดูไก่ฟ้าพญาลอ   ให้เรารอเจอตัวเดียวโครตน่าเศร้า
ต้องนั่งรถที่มันแสนจะเก่า   แสนจะเศร้าเจอแต่เรื่องโชคร้ายเอย

กลุ่มที่  4

โลกใบใหม่
เคยมีแต่ชีวิตที่น่าเบื่อ   ไม่มีสิ่งที่เหนือความคาดหมาย
เคยมีแต่ชีวิตไร้ลวดลาย   ไม่เหนื่อยกายเหนื่อยใจไปวันวัน
จนวันหนึ่งที่ฉันได้พบเธอ    เหมือนได้เจอสิ่งที่ฉันใฝ่ฝัน
เพราะเธอนั้นเป็นเหมือนดวงตะวัน   ส่องสีสันงดงามให้ชีวา
เพราะเธอนั้นเป็นเหมือนดั่งชีวิต   ฟ้าลิขิตให้เธอนั้นมาหา
ตัวเธอนั้นเป็นเหมือนดั่งดวงตา   เปิดโลกาฟ้าใหม่ให้แก่กัน
โลกทัศน์ที่เห็นในวันนี้   จะสร้างที่หยัดยืนให้ตัวฉัน
โลกใบนี้ทั้งใบช่างสำคัญ   ไม่มีวันให้มันนั้นมลาย

กลุ่มที่  5

ความในใจ...มั้ง
เมื่อครั้งแรกที่ต้องมาเข้าค่าย    น่าเบื่อหน่ายทุกข์ทนเสียจริงหนา
แต่เมื่อพอมาถึงสุขอุรา    เราคิดถูกที่มาแดนย่าโม
ยามมาถึงมีพี่พี่มาต้อนรับ    พอเสร็จสับก็กินข้าวเสียมากโข
โดยเฉพาะพวกคนตัวโตโต    กินแตงโมหวานฉ่ำชื่นใจดี
พอถึงคราวที่เราไปดูไก่    แต่พอไปไม่เห็นแม้แต่หมี
เห็นแต่ป่าทุ่งหญ้าเขียวขจี    ก็ยังดีที่มีป่าให้ดู
ตอนกลางคืนอยากขึ้นไปดูดาว    ฟ้าสีเขาวไม่มีดาวน่าอดสู
เราอุตส่าห์ตรากตรำเดินขึ้นภู    แต่ก็ต้องอดดูดวงดารา
เมื่อเดินป่าฝ่าฟันอุปสรรค    อยากจะพักสักหน่อยเพราะเมื่อยขา
และพี่เขายังเล่นมุขน่าระอา    กว่าจะมาถึงที่พักแสนเหนื่อยใจ
ตอนกลางคืนยังต้องเตรียมแสดง    ต้องเหลืองแรงเหนื่อยกว่าเป็นไหนไหน
ทั้งทั้งที่อยากจะนอนให้ชื่นใจ    แต่จำต้องทำไปไร้หนทาง
ตอนกลางคืนยังต้องเตรียมแสดง    ต้องเปลืองแรงเหนื่อยกว่าเป็นไหนไหน
ทั้งทั้งที่อยากจะนอนให้ชื่นใจ    แต่จำต้องทำไปไร้หนทาง
ตอนกลางคืนอยากนอนแต่หัวค่ำ    เพื่อต้องทำงานใหญ่ในรุ่งสาง
แต่ความหวังของเราต้องเลือนลาง    เพราะตอนกลางคืนนั้นเล่นกันนาน
ในวันนี้ยังต้องมาแต่งกลอน    นั่นงนั่งนอนดูไปน่าสงสาร
มีแต่งานงานงานแล็วก็งาน    อยากจะวานคนอื่นให้ช่วยทำ
ทุกทุกวันที่อยู่ ณ ที่นี้    มีพี่พี่มาดูแลอย่างขำขำ
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณที่แนะนำ    จะจดจำวันเหล่านี้ตลอดไป

กลุ่มที่  6

สามวันที่สะแกราช
เช้าวันอาทิตย์ตื่นมาสะแกราช    บรรยากาศยามเช้าแสนสดใส
เสียงนกร้องแว่วดังมาแต่ไกล    ชวนหลงใหลสบายใจสุขสมปอง
ถึงยามบ่ายเดินไปที่ในป่า   เดินกลับมามื้อค่ำเลี้ยงฉลอง
เหล่าแมลงบินมาชวนน่ามอง   สุดสยองตั๊กแตนเฉี่ยวไปมา
เช้าวันจันทร์ตื่นมากินข้าวเช้า   กินไข่ดาวนั่งคุยเล่นหรรษา
ไปเดินป่าพร้อมคุณลุงและคุณตา   ชมพนากินส้มตำแล้วเข้านอน
วันอังคารถึงแล้ววันกลับบ้าน   ช่างเบิกบานไม่อยากตื่นขึ้นจากหมอน
กินข้าวเสร็จแล้วมานั่งแต่งกลอน   ใจหายรอนเมื่อจากสะแกราช

กลุ่มที่  7

ความทรงจำที่จะไม่เลือนลาง
สะแกราชดินแดนแห่งความสุข    สิ้นความทุกข์สุขทวีไม่รู้หาย
อยากจะอยู่ที่นี่จนตัวตาย    อยู่สายที่นี้มีสุขใจ
เดินออกสู่ความรู้ในโลกกว้าง    ไม่ต้องจ้างต้องหาจากที่ไหน
มีห้องเรียนความรู้อยู่ไม่ไกล   เหตุ"ฉนเราไม่ใช้ให้ถูกทาง
ได้พบปะปักษีและปักษา แม้ต้องหาแต่ไม่นานก็เห็นหาง
เมื่อได้เห็นความทรงจำไม่เลือนลาง อยู่ตรงกลางใจฉันตลอดไป
ขึ้นบนรถมองหาพญาลอ หลบในกอพฤกษาอสงไขย
ไม่เสียทีที่ได้มาจกแดนไกล มาด้วยใจด้วยสุขไม่ทุกข์กาย
เมื่อตกเย็นถึงเมื่อยามสายัณห์ ครั้งดวงจันทร์ส่องสว่างไม่จางหาย
พวกเราได้เดินขึ้นเขาด้วยแรงกาย เพื่อจะได้ดูกีฎาแสนงดงาม
สุริยานั้นได้เริ่มสาดแสง เราจัดแจงดูปักษาน่าเกรงขาม
สกุณาที่มากด้วยความสวยงาม    ใต้ฟ้าครามมีความสุขใจจริงเลย

กลุ่มที่  8

แหกขี้ตาขึ้นมาตั้งแต่เช้า    นั่งกินข้าวรอรถข้างถนน
ทำไมหนอชีวิตเราช่างอับจน    ต้องอดทนจนกว่ารถจะมา
เมื่อเริ่มออกเดินทางมาสักพัก ทุกคนมักนอนหลับเพราะอ่อนล้า
เมื่อใกล้ถึงพวกเราก็เฮฮา ชื่นชีวาสะแกราชแสนสุขใจ
พอลงรถก็พบกับพี่เดี่ยว เล่นมุกเสี่ยวมุกแป้กฮาที่ไหน
เขานำพาพวกเราเดินทางไกล นั่งดูไก่พบเพียงแค่หนึ่งตัว
ตกกลางคืนไปเดินดูแมลง เฝ้าส่องแสงในยามมืดสลัว
เห็นดวงดาวหิ่งห้อยแค่มัวมัว บินไปทั่วท่ามกลางทอ้งนภา
ตื่นขึ้นมาส่องดูหมู่ดวลนก    ทั้งวิหคต้นไม้และพฤกษา
อีกทั้งเรายังได้มาเดินป่า    จนปวดแข้งปวดขากันทุกคน
แต่พวกเราก็แสนจะสนุก ไม่มีทุกข์ไม่มีโศกทุกแห่งหน
มีความสุขที่ได้มาผจญ และเล่นซนอยู่ในป่าสะแกราช

กลุ่มที่  9

แด่สถานีวิจัยสิ่งแวดล้อมสะแกราช
รุ่งอรุณมองจ้องท้องนภา    นกเบิกฟ้าป่าเปิดฝันฉันเบิกบาน
อันไก่ฟ้าตีปีกแล้วก็ผ่าน    นานแสนนานใจฉันเป็นนิรันดร์
อันผืนป่าธรรมชาติ ณ ที่นี้   ให้ฉันมีความรักเหมือนดั่งฝัน
ฉันจะรักรักเธอทุก ๆ วัน    ใจฉันนั้นจะมีเธอเพียงคนเดียว
สะแกราชทำให้ฉันได้พบรัก สุขใจนักไม่ได้อยู่อย่างเปล่าเปลี่ยว
สะแกราชฉันรักเธอเพียงคนเดียว ทำให้เสียวทำให้ฉันเป็นสุขใจ
แม้ที่ผ่านมานั้นมันจะล้า นั่งมองป่านึกถึงวันต่อไป
นึกถึงความรักที่ฉันให้ มอบใจไปความรักนี้ฉันให้เธอ

กลุ่มที่  10

แด่พี่ ๆ ชาวสะแกราช "ที่นี่..สะแกราช"
สวัสดีที่นี่สะแกราช    สูดอากาศธรรมชาติแสนสุขขี
ยามฟ้าสายบ่ายเย็นอากาศดี    ชื่นชีวีมีสุขทุกค่ำยาม
ไปเดินป่าส่องนกแลดูไก่    ท่องพงไพรเดินอย่างไกลกลับต้องหาม
ดูพืชพรรณธรรมชาติแสนงดงาม    วันที่สามนั่งแต่งกลอนเพื่ออะไร
มั่วกันไปสองบทยังไม่จบ   แต่งให้ครบสามบทยากไปไหม
แต่ก็รักสะแกราชเพราะอะไร   อยากรู้ไหมถ้าอยากรู้มาดูกัน
อยากแนะนำพี่สุดหล่อนามว่าเดี่ยว   แสนหล่อเฟี้ยวหน้าคมอารมขัน
ตามมาด้วยพี่บอยหล่อเหมือนกัน   พี่อี๊ดนั้นสุดสบายขาดหัวใจ
อยากขอบคุณพี่พี่ที่ดูแล    คอยเทคแคร์คอยตอบข้อสงสัย
ความทรงจำดีดีที่มอบให้   อยู่ในใจไม่มีวันจะลืมเลือน

กลุ่มที่  11

วันอาทิตย์  19 เราเป็นสุข   ได้มาบุกสะแกราชมันนักหนา
ทั้งพี่เดี่ยวพี่บอยขึ้นมุกฮา    ชื่นชีวา ชื่นหัวจิต ชื่นหัวใจ
วันที่สองตื่นขึ้นมาไปดูนก    สัปหงกเพราะง่วงนอนร้อนชิบหาย
นกอีแร้งนกแขกเต้าแหงนแทบตาย    มองขึ้นไปนกบินหายไม่ได้ดู
วันที่สามตื่นขึ้นมาเจ็ดโมงครึ่ง    นั่งหน้าบึ้งจัดกระเป๋าเศร้านักหนา
นั่งมองข้าวมื้อเช้ามีน้ำตา    อยากบอกว่าขอบคุณค่ะจะไม่ลืม